Kalkulator serowarski
Kalkulator wędliniarski
Winiarstwo
Oferta dla winnic
Badania laboratoryjne
Kalkulator winiarski
Kalkulator nalewek
Miód pitny to tradycyjny napój alkoholowy, znany w Polsce od setek lat. Wśród miodów wyróżniamy półtoraki, dwójniaki, trójniaki, czwórniaki oraz piątaki. Nazwy trunków pochodzą od ilości miodu użytego do ich przygotowania w stosunku do ilości użytej wody. Jak więc można łatwo się domyślić — Trójniaki to miody, dla których brzeczka powstaje z jednej objętości miodu i dwóch objętości wody.
Jeśli zastanawiasz się, jak zrobić miód pitny domowym sposobem, to nie mogłeś trafić lepiej. Miód pitny sprawdzi się świetnie jako domowy trunek lub jako dodatek do herbaty na przeziębienie. Miód pitny można podawać i na ciepło i na zimno. Jego przygotowanie jest niezwykle proste. To, jaki miód pitny zdecydujesz się przygotować, zależy od Twoich upodobań. Trudno bowiem jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, który miód pitny jest lepszy - trójniak czy dwójniak.
Jesienią i zimą najlepiej smakuje podgrzany. Należy jednak pamiętać o tym, aby jego temperatura nie przekroczyła 55°C. Wartym do rozważenia pomysłem będzie dodanie do niego cynamonu, goździków, wanilii czy imbiru.
Tak przygotowany grzaniec miodowy będzie idealny na spotkania ze znajomymi czy rodziną. Zatem, jeśli marzysz o pysznym, słodkim napoju alkoholowym, to sprawdź, jak w prosty sposób przygotujesz własny miód pitny.
Jego przechowywanie przypomina przechowywanie wina. Miód pitny najlepiej przechowywać w niskiej temperaturze (5-10°C), w suchym i ciemnym pomieszczeniu. Zaleca się również ułożenie go w pozycji leżącej. Przygotowanie wyśmienitego miodu pitnego wymaga jednak czasu. Spożycie tego wyjątkowego trunku możliwe jest już po 1-2 latach. Dłuższy czas leżakowania potęguje smak i aromat domowego trunku, a końcowy efekt sprawia, że warto uzbroić się w cierpliwość.
Przepis na domowy miód pitny — trójniak
Przygotowanie:
2,3 L miodu podgrzej w dużym garnku z 4 litrami wody, aż do momentu całkowitego rozpuszczenia się miodu. Po tym fakcie gotuj całość jeszcze przez 20 minut na małym ogniu, zbierając jednocześnie powstającą na powierzchni białą pianę — tak otrzymasz miód sycony. (Rozpuszczając miód tak, by jednocześnie nie dopuścić do wrzenia, uzyskuje się miód nienasycony). Otrzymaną brzeczkę ostudź, dodając 2 L wody, a następnie wlej całość do gąsiorka, dodaj drożdże, pożywkę oraz 30 g regulatora kwasowości. Gąsiorek zamknij korkiem z rurką fermentacyjną i odstaw w miejsce, gdzie utrzymana będzie stała temperatura pokojowa.
Po 2 tygodniach fermentacji rozpuść pozostały litr miodu (możesz to zrobić w 1,5 L ściągniętego z balonu płynu). W tym momencie dokonaj także korekty smaku, dodając (jeżeli zajdzie taka potrzeba) pozostałą część regulatora kwasowości. Po 4-5 tygodniach (kiedy fermentacja burzliwa słabnie) możesz dokonać pierwszego obciągu nastawu znad osadu. Osad wyrzuć, a młody miód poddaj dalszej fermentacji. Obciąg znad osadu możesz powtarzać co 4 tygodnie, aż do zakończenia fermentacji.
Przy dodaniu drugiej części miodu możesz dochmielić nastaw i doprawić przyprawami korzennymi (imbir, goździki, ziarna pieprzu czarnego, ewentualnie liść mięty). Jeżeli zdecydujesz się na te zabiegi, umieść wszystkie składniki w woreczku płóciennym i gotuj w 300 ml ściągniętego nastawu przez około 15 minut. Po wystygnięciu powstały wywar przenieś do balonu.
